Op een dag spuwde mijn moeder
me uit, het was aardbeientijd,
ze was kwaad want ze had net
een groot bord vol geplukt
toen ik haar relatieve rust
-een man, een kind, een portie
aardbeien- kwam verstoren.
Ik had de haren van
een vreemde en krijste hard en blauw,
mij gaven ze een tik
om me te doen zwijgen.
Toch gooide ze me niet weg.
Integendeel, elke dag
bedelt ze om een stukje
van mijn lijf, gisteren
peuzelde ze aan mijn wimpers
en ze sneed ook al lapjes
van mijn rug.
Misschien wordt ze te gevaarlijk,
wordt het tijd dat ik vlucht,
maar het wordt ook steeds
moeilijker, vanmorgen pikte ze zelfs
mijn voeten in.
